Forum portalu turystyka-gorska.pl

Za oknami śnieżny Armagedon, więc ostatnie wspomnienie gorącego tatrzańskiego dnia. Mamy początek lipca w planach wejście na Pośrednią Grań granią od Przełęczy Czerwona Ławka. Prognozy sprawiają jednak, że skracamy nieco drogę i pomijając dwie turnie w grani wchodzimy z Doliny Pięciu Stawów Spiskich na Przełęcz Żółta Ławka.
Tradycyjnie przez Hrebienok do Terienki.







W Terince wjeżdża kofola i kiełba, po czym ruszamy szlakiem w Lodową Dolinkę by za stawami odbić na ścieżkę w kierunku normalnej drogi na Pośrednią Grań.



Gdy ścieżka wyraźnie odbija w kierunku żlebu na Ławkę Dubkego, my idziemy na wprost po piargach w kierunku wylotu podwójnego żlebu spadającego z Żółtej Ławki.



Żleb jest rozdzielony czymś w rodzaju filara i głównie nim wchodzimy na przełęcz, jakość skały nienajgorsza.











Osiągamy przełęcz, widok na Sławkowski.



Na przełęczy za dużo miejsca nie ma, ale udaje się w miarę sprawnie oszpeić, zapodać troszkę kalorii i ruszyć w górę.



Od razu mamy do pokonania jeden z trudniejszych fragmentów jakim jest uskok Żółtej Baszty. Mało przyjemna płyta, wypychająca i bez konkretnych chwytów, bardziej balansując trzeba ją przejść.



Potem systemem półek i żlebów osiągamy grań Żółtej Baszty.









Po przejściu emocjonującej grani Żółtej Baszty, na której lufa wyrywa z butów a sama grań jest dość wąska zjeżdżamy na Żółte Wrótka i zaczynamy podejście granią na Żółty Szczyt.









Na Żółtym spędzamy chwilę podziwiając ogrom Płyty Karłowicza, będącej fragmentem zachodniej ściany Małej Pośredniej Grani i wsłuchując się w jej melodię







Jaworowy, Ostry Szczyt i Mały Lodowy.







Płyta i masyw Pośredniej jest mega fotogeniczny, więc sesjona chwilę trwa





Otoczenie doliny PSS.



Mały Lodowy i Lodowa Kopa.



Schodzimy na Pośrednią Przełęcz, z której granią nad Płytą Karłowicza wchodzimy na Małą Pośrednią Grań.







Z tego szczytu dość szybko schodzimy na Wyżnią Pośrednią Przełęcz i również granią a nie drogą normalną wchodzimy na główny szczyt tej akcji, Pośrednią Grań.



Tu spędzamy również dłuższą chwilę, jest to ostatni szczyt z Wielkiej Korony Tatr dla Kuby.







Moja druga wizyta na tym piku, pierwsza była w bardziej śnieżnych warunkach.







Ze szczytu robimy dwa zjazdy by znów znaleźć się na Wyżniej Pośredniej Przełęczy.



Potem kolejny zjazd w kierunku Pośredniej Przełęczy i po kilku metrach wchodzimy na piarżystą półkę Łąwkę Dubkego, którą kierujemy się na Żółtą Ścianę.







Nie wchodzimy na grań biegnącą w kierunku Żółtej Ściany a robimy dwa zjazdy do Żlebu Hunsdorfera.





Zaoszczędza nam to powrotu na około i schodzenia dość nieprzyjemnym żlebem z nad Żółtej Ściany. Walka z grawitacją w żlebie jest bardzo intensywna bo kruszyzna jest straszna.



Dość sprawnie dobijamy do szlak poniżej schroniska Terinka. Szlakiem już bez spiny schodzimy do Starego Smokwoca. Po drodze nawadnianie napojem zostawionym w potoku dla schłodzenia



I moczenie kończyn.





Uściski z misiem na Hrebienoku kończą tą zacną akcję

Wspomnienie ostatniej zeszłorocznej akcji na Ostrym Szczycie. Udało się jeszcze wyrwać coś ciekawego w jesiennej scenerii w Tatersach. Długi weekend listopadowy sprawił, że udało się wygospodarować jeden dzień z chyba najładniejszą pogodą. Postanawiamy podziałać coś na południowej ścianie, gwarantuje to suchy i ciepły granit oraz słońce grzejące w garba przez większość już dość krótkiego dnia. Południowe słoneczne ściany oferuje w większości słowacka część Tatr, więc pora odhaczyć kolejny tatrzański temat jakim jest Ostry Szczyt. Szczyt położony jest w głównej Grani Tatr, wszystkie drogi prowadzące na szczyt są wspinaczkowe, wybieramy Drogę Motyki o trudnościach IV/V. W trójkę ruszamy ze Starego Smokowca na Strzeleckie Pola, które leżą u stóp Ostrego Szczytu. Po drodze cała paleta jesiennych barw.

















Podejście doliną troszkę się dłuży, ale nie marudzę, wszak Staroleśną Doliną szedłem ostatnio prawie dwadzieścia lat temu









Nie idziemy szlakiem pod Zbójnicką Chatę a za mostkiem skrótem w górę doliny, by pod ścianą Jaworowego wejść znów na szlak w kierunku Czerwonej Ławki.











Gdy docieramy na obrzeża Siwej Kotlinki ukazuje się nam dzisiejszy cel w towarzystwie Małego Ostrego i Małego Lodowego. Z nad brzegu stawu dobrze widać całą drogę w ścianie, jak i to że nie będziemy na drodze sami, widać pod ścianą trzy osoby szykujące się do wbicia w drogę.













Z nad stawów podchodzimy jeszcze troszkę szlakiem i odbijamy w kierunku ściany.









Podejście pod ścianę zajmuje 3,5h. Trójkowy zespół który widzieliśmy z dołu to rodacy z Murzasichla.



W drogę wchodzimy o 10:30. Pierwsze dwa wyciągi są czwórkowe, choć start w drugi wyceniony jest na V. Start w pierwszy wyciąg po płycie nie jest banalny a start w drugi prowadzi przez przewinięcie nad przewieszkę, to nie wątpliwie crux tej drogi.











Na stanowisku przed drugim wyciągiem.



Jest czas poleżeć i wygrzać garba, bo słońce smaży bez litości.



Trzeci wyciąg jest trójkowy, ciśniemy tak szybko, że Michał nie nadąża wybierać liny. Czwarty wyciąg czwórkowy z ciekawym miejscem w formie przewinięcia przez filarek.









Potem już trójkowe wyciągi do szczytu.



















Po 3,5h prażenia się w ścianie stajemy na szczycie.











Krótka sesjona i schodzimy fragmentem grani w kierunku Białej Ławki, skąd robimy cztery zjazdy do podstawy ściany.





Zjazdy łączymy z zespołem przed nami, więc idą bardo sprawnie i są bardzo przyjemne, zjazdy są szybkie po płytach.























Pod ścianą jesteśmy już po zachodzie słońca, ale jeszcze przez godzinkę idziemy bez czołówek. Po zejściu na skrót w dół Doliny Staroleśnej świecimy już czołówkami a dalszy kierunek zejścia wyznaczają majaczące gdzieś w dole światła Popradu. Zbyt dużo w zeszłym roku w Tatrach nie podziałaliśmy, ale niewątpliwie trzy ostatnie zeszłoroczne tematy były niebanalne: Kaczy Mur, Pośrednia Grań przez Żółtą Grań i Ostry Szczyt drogą Motyki.

Może na szybko uda mi się ogarnąć zeszłoroczne tatrzańskie akcje a za wiele ich nie było.
Końcem stycznia z Kubą atakujemy Kończystą, start z Wyżnich Hag. Po drodze łapiemy wschód słońca.

Śniegu jest tak mało, że na szczyt wchodzimy bez raków, pogoda słoneczna, prawie bez wietrzna, chociaż mroźno.

















Po przewinięciu na stronę Stwolskiej Doliny widać już kowadło bielące się z oddali odłupanym fragmentem.





Moja druga wizyta na tym szczycie, gdy byłem pierwszy raz kowadło miało jeszcze normalną formę, teraz wejście na niego to nie lada wyzwanie, dobrze że zamontowany jest kawałek liny, chociaż troszkę pary trzeba mieć by wyciągnąć się po niej na górę.









By łatwiej wejść na kowadło ubieram raki, przynajmniej zębem można przyhaczyć jakiś występ skalny i odciążyć ręce.





Na zejściu warunki raczej wiosenne, mijamy kilka grup prących na szczyt.









Bardzo fajnie rozpoczęta zima, na lajcie, górka w sam raz na start nowego roku.

Nie wiem jak inni, ale ja nie widzę żadnego zdjęcia w ostatnich wpisach.

_________________
SPROCKET
viewtopic.php?f=11&t=17068

Fotosik ma jakiś problem, bo różnie się wyświetlają.

Ja w 2015 postawiłam na Google Zdjęcia. Z przydzielonych 15 GB wykorzystałam dopiero 1,6 GB. Korzystam za darmo.
Wszystkie fotki ładowane przez ten portal wciąż wyświetlają się w relacjach, czy tak będzie dalej, nie wiadomo.
(Dodam na wszelki wypadek, że zdjęcia trzeba ładować w pewien określony sposób).
W ostatnim twoim poście z 18 zdjęć widzę 1, w przedostatnim - żadnego; podobny problem u magisa i Carcassa.

_________________
Nutko moja
https://www.youtube.com/@CarpathianMusicWorld/playlists